De laatste jaren bestaat de selectie van Rietmolen 1 uit een mooie mix van jonge honden en ervaren rotten, maar dat gaat veranderen. Twee van die ervaren rotten, Patriek Piepers en Koen Waanders, hebben namelijk onlangs afscheid genomen van het Rietmolense vlaggenschip. Een gesprek met de heren over toen en nu, en wat de toekomst hen zal brengen.
De benjamin
Patriek, met zijn 36 jaar de oudste van de twee, herinnert zich zijn debuut in Rietmolen 1 nog goed. “Seizoen 2004-2005, onder leiding van nieuwe trainer Theo Wennink. Ik was 18 en duidelijk de benjamin van de selectie tussen oude rotten als Rob Spikker en Jos Vogt. Wie is nu het jongste bij het eerste? Job Vogt? Die zat nog in de luiers toen ik mijn debuut maakte. Als hij het zo lang volhoudt als ik, gaat-ie misschien nog samenspelen met die kleine daar”, vertelt hij wijzend naar de box een metertje verderop, waarvandaan louter onverstaanbaar zuigelingengebrabbel te horen is, komend van de enige échte Benjamin, Patrieks eerstgeborene. Op de vraag of Benjamin ook de reden is om een stapje terug te doen – Patriek stopt namelijk niet helemaal, maar gaat verder bij het tweede – antwoordt hij bevestigend, maar voegt toe dat ook het fysieke gestel zijn beste tijd heeft gehad: “De laatste jaren heb ik veel blessures opgelopen; gebroken elleboog, gebroken middenhandsbeentje, gebroken ribben, en die verrekte enkels altijd hè. Ik speel de laatste jaren permanent met twee enkelbraces”. “Maar daarvoor was je altijd fit”, memoreert Koen. Dat klopt inderdaad, Patriek maakte in zijn jonge twintiger jaren furore in het eerste als aanvallende middenvelder, al snel beloond met de aanvoerdersband. Uit die periode stammen ook de meeste doelpunten van Piepers’ voeten: “Volgens voetbaloost.nl heb ik er 67 gemaakt, maar het is tussen 2004 en 2008 niet bijgehouden dus het zijn er sowieso meer”. Daarvan zijn er zeker 40 voortgekomen uit een penalty. “Ik was vaste penaltynemer, de meesten gingen er gewoon in, waar ook de nodige beslissende doelpunten bij zaten. Maar de missers staan me nog het meest bij. Zoals EGVV uit, ik mocht een tweede maal aanleggen nadat spelers te vroeg inliepen bij de eerste poging, die ik al miste. Toenmalig trainer Tonnie Schuurman werd witheet van woede toen ik de herkansing met een panenka over stiftte. Dat was wat. We wonnen uiteraard wel gewoon met 1-3”.
Patriek Piepers als benjamin tussen ‘oude rotten’ Jos Vogt en Rob Spikker.
Staand v.l.n.r.: David Piepers, Roy te Lintelo, Chiron ter Doest, Jos Vogt, Patriek Piepers, Rob Spikker en Erwin Boerhof.
Gehurkt v.l.n.r.: Ewout te Lintelo, Wouter ter Braak, pupil van de week Ron Wildenborg, Marco Vlierhaar, Frank Vogt en Joost Lansink.
Heerlijk weer
Ook Koen herinnert zich zijn eerste jaren nog goed. “Vanuit de jeugd kwam ik in het tweede terecht, maar na twee seizoenen sloot ik vanaf 2009-2010 aan bij 1, om daar vervolgens dertien seizoenen vol te maken”. Bij Koen geen lange lijst met doelpunten, noch blessures, maar kopballen daar heeft-ie er genoeg van. “Tja, ik ben lang en traag”, vertelt-ie met een gezonde portie zelfkennis, “heb niet de snelheid van een back, geen loopvermogen van een middenvelder en niet de fluwelen actie van een aanvaller, dan blijft er niet veel anders dan voorstopper over”. Op de vraag hoeveel hersenschade al die kopballen hebben veroorzaakt antwoordt hij verbaasd: “welnee, het is juist heerlijk weer!”
Koen Waanders hoe we hem het vaakst in actie zien: de verdedigende kopbal.
Hier samen met Wesley Meulenkamp in duel met DEO-spits Eduard Graaskamp in de kampioenswedstrijd op 13 mei 2018, onder het motto: ‘je raakt wel eens wat’
Patriek Piepers en Koen Waanders vieren een doelpunt in de wedstrijd tegen vv Haaksbergen op 6 maart 2016. “De enige keer dat ik in de spits stond, ik scoorde uiteraard”, aldus Koen.
Zandbak
“We hebben het voetballen geleerd in de zandbak”, verwijzen de twee naar het oude trainingsveld op de plek van de huidige gymzaal, “in een tijd dat je na de training nog tot 3 uur in de kantine kon zitten”. “De nadruk lag op harde arbeid, het was echt werkvoetbal”, haalt Patriek herinneringen op. Uit die tijd stamt ook de actie waar hij patent op heeft: de sliding tackle. Hij is de enige die dat nog in ere hield na de overgang op kunstgras, de huidige generatie zie je dat niet meer doen. Met veranderde ondergrond veranderde dus ook het voetbal, helemaal toen Kevin Vos als hoofdtrainer werd aangesteld. “Vanaf toen zat er echt een idee achter, het werd professioneler, minder amateuristisch. We moesten ineens opletten bij de wedstrijdbespreking”. Gevraagd naar het meest memorabele moment in Rietmolen 1 zijn de heren eensgezind: “de promotiewedstrijd tegen FC Aramea in seizoen 2011-2012!”. “We hadden uit 3-0 verloren, het leek kansloos, maar thuis vochten we ons naar 2-0 en in de allerlaatste seconde kopte ik de 3-0 erin uit een vrije trap van Dennis Vrielink”, heugt Koen zich als de dag van gister. Patriek vult aan: “na de verlenging volgden penalty’s, waarbij doelman Dennis Kuiper er eerst een pakte en meteen daarna zelf de winnende erin schoot, wat een feest brak er toen los!” Toch vreemd dat geen van beiden een moment uit het kampioensjaar 2017-2018 kiest, niet waar? “Ja, kampioen worden is natuurlijk fantastisch, maar in dat jaar waren we beiden geen vaste waardes in het elftal, dan staat het automatisch wat lager op je lijstje”, verklaart Patriek het gegeven. “Het jaar daarna in de vierde klasse was wat mij betreft nog mooier”, zegt Koen, “het mooiste compliment dat je kan krijgen is wanneer ploegen tegen je gaan inzakken, dat we dat voor elkaar kregen was erg bijzonder”.
Patriek Piepers met de voor hem zo kenmerkende sliding. Hier in de met 3-1 gewonnen wedstrijd tegen Sp. Neede op 31 maart 2018, hier werd een grote stap gezet op weg naar het kampioenschap.
Koen Waanders met ‘zijn’ moment in Rietmolen 1, de 3-0 met het hoofd in de slotseconden tegen FC Aramea om promotie naar de vijfde klasse. Door dit doelpunt werd een verlenging afgedwongen en wist Rietmolen uiteindelijk via penalty’s te promoveren naar de vijfde klasse.
Wortel schieten
Koen en Patriek, in het dagelijks leven zwagers, bij de VV sfeerbewakers. “Een goede sfeer is het belangrijkste”, aldus de heren. Ze zullen mede daarom terdege gemist gaan worden komend seizoen. Patriek dus naar het tweede, Koen gaat een paar maanden reizen om vervolgens in de Randstad wortel te schieten. “Ja het is mooi geweest. Ik heb alles een keer meegemaakt, van promotie naar degradatie tot kampioenschap, en ook ik heb steeds meer last van fysiek malheur”, verklaart hij zijn keuze. Patriek: “ja, dat geldt ook voor mij. Ik wil er nog wel even aan toevoegen dat ik erg veel zin heb in het tweede. Ik ga dan wel een stapje lager, maar de lol in het voetballen is er nog steeds. En voor het eerste blijf ik natuurlijk nog steeds oproepbaar!”
Met die belangrijke noot komt er een eind aan het interview met Koen Waanders en Patriek Piepers. Namens de hele VV Rietmolen bedankt voor jullie voorbeeldige rollen als dragers van het blauwwit! Hiermee komt ook een eind aan seizoen 2021-2022. We zien u graag volgend seizoen terug, als we de jacht op de vierde klasse weer openen.
Sportieve groet en tot dan,
Jean le Tieb