Met een 2-5 thuisnederlaag tegen Buurse nemen Kevin Vos en Ruud Denekamp afscheid van twee fantastische jaren bij vv Rietmolen. Een uitslag die geen recht doet aan wat de heren hebben neergezet in die periode. Sorry aan het winnende Buurse, sorry aan de scorende Patriek Piepers, sorry aan de debuterende Teun Lankheet en ieder ander die een rol had in deze wedstrijd. Dit verslag gaat niet over jullie, maar over twee seizoenen Kevin en Ruud. Een terugblik.
Toen Kevin in de zomer van 2017 zijn eerste klus als hoofdtrainer aanving, was het vertrouwen bij Rietmolen 1 ver te zoeken. Vijf schamele puntjes waren het resultaat van een jaar lang ploeteren in de vierde klasse, met een degradatie als vanzelfsprekend gevolg. Toch zag de van Grol 2 overgekomen oefenmeester de potentie in het elftal. Een mooie mix van verschillende leeftijden en kwaliteiten, aangevuld met overgekomen A-spelers Karsten ter Braak en Frank Geerdink. Bovendien wist Kevin middenvelder Wesley Meulenkamp, na jarenlange HSC ‘21-dienst, het laatste zetje te geven om terug te keren op het oude nest. Ook haalde hij zijn maat Ruud Denekamp erbij als assistent-trainer. De twee kennen elkaar al jaren en hebben bij SP Neede als jeugdtrainers samengewerkt. “Wat moeten we in Rietmolen met een assistent-trainer”, was een veel gehoorde reactie. Het werd al net zo argwanend bekeken als de camera die ineens op het dak stond om video-analyse mogelijk te maken. “Prestatiecultuur creëren, maken en bewaken”, was de term die Kevin in die begintijd bezigde om de noodzaak van deze dingen voor het voetlicht te brengen. Hij viel bij een vooroverleg eens bijna letterlijk van zijn stoel toen hij vernam dat er geen verplaatsbaar groot doel beschikbaar was voor partij- en afwerkvormen. Die werd snel geregeld. Het tekent de gedrevenheid en professionele aanpak die de heren trachtten aan te brengen. Een aanpak die men in Rietmolen niet gewend was. Gelukkig wordt de soep nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend; zo bleken de heren ook best in staat bij tijd en wijlen de teugels te laten vieren zodat er altijd een ontspannen sfeer heerste met de nodige ruimte voor vertier. Onder het mom van ‘alternatieve trainingen’ werd er van alles en nog wat georganiseerd. Van klootschieten tot apenkooien en van bowlen tot Mariokart, maar steevast eindigend bij Kuppers aan de pils.
Maar het gaat uiteindelijk natuurlijk om de prestaties op het veld. De lange voorbereiding op het eerste seizoen Vos-Denekamp werd gebruikt om er een ‘4-3-3 met de punt naar voren en zoneverdediging’ in te slijpen. Trainingen werden consequent voorafgegaan door Core-stability-oefeningen, nog zo’n Vos’ first. De spelers plankten, lungeten en nordic curlden zich een ongeluk. De trainingen vervolgden ook anders dan de Rietmolenaren gewend waren. Met termen als ‘open staan’, ‘zone bezet houden’ en ‘gestaffeld staan’ deed Kevin menig oor klapperen. Maar de jongens deden het. Stonden opener dan menig prostituee, bezetten meer zones dan een geallieerd invasieleger en staffelden zich een end in de rondte. Daarnaast was Ruud de man met oog voor detail, met een voorliefde voor standaardsituaties. ‘Blokkers’, ‘koppers’ en ‘de omloopvariant’ werden snel ingeburgerde termen. Bovendien was de oud-spits van Neede 1 nagenoeg altijd aanwezig bij jeugdwedstrijden en lagere elftallen, op zoek naar verborgen pareltjes. Bij gebrek daaraan was hij zelfs bereid de voetbalschoenen weer uit de wilgen te trekken om ‘en passant’ Rietmolen 6 nog even naar de titel te schieten.
Intussen ontstond er een eerste elftal van formaat. Dat kwam al snel tot uiting in de eerste oefen- en bekerwedstrijden, die nog vooral in het teken stonden van het erin slijpen van het systeem, maar waarin toch al enkele mooie resultaten werden geboekt. Allemaal leuk, maar het gaat natuurlijk om de competitie. Men trad aan in een vijfde klasse waarin Neede het aan zijn stand verplicht was om kampioen te worden, met Rietmolen en Hoeve Vooruit als voornaamste uitdagers. Althans, zo dacht men vooraf. De verhoudingen bleken al snel anders te liggen. Rietmolen pakte met een 1-5 zege uit bij Haarlo in de openingswedstrijd de koppositie, om die vervolgens niet meer af te staan. Neede liet links en rechts te veel punten liggen en Hoeve bleek niet het Hoeve van weleer. Nee, niet Neede en Hoeve, maar Meddo en Delden bleken ineens de voornaamste concurrenten te zijn. Rietmolen bereikte de winterstop vijf punten los, daarna nam de spanning toe. Die bereikte een hoogtepunt in de kraker en allereerste competitiederby thuis met de Needse buren. Na een 0-2 uitverlies was er wat recht te zetten en dat deden de blauwwitten. In een puike pot won Rietmolen met 3-1 en kwam zo nog steviger in het zadel richting de titel. Ook de pers merkte de Rietmolense opmars op. Regelmatig verschenen er artikelen in de Tubantia over het wel en wee van de dorpsclub en sportfotograaf Marcel ter Bals was niet weg te slaan van het Rietmolense sportpark. Nadat een penalty van aanvoerder Twan Tenhagen in en tegen Meddo diens knock-out betekende, en ook Delden punten morste, lag de weg naar de titel open. Op Moederdag 2018 werd de kroon op het werk gezet door DEO thuis met 3-1 te verslaan om vervolgens het eerste kampioenschap in 20 jaar te vieren. Al was het kampioenspils bij Vos thuis aan de lauwe kant te noemen, als we dan toch een minpuntje mogen noemen…
Een terugkeer in de vierde klasse was de beloning. Iets waarvan Vos, Denekamp en het bestuur vinden dat Rietmolen daar thuishoort. De ploeg heeft in het kampioensjaar zulke stappen gezet dat handhaving in de vierde klasse vooreerst mogelijk moest zijn. De groep wijzigde nauwelijks, maar toch moest men het doen zonder een belangrijke pion. Routinier en vaste spits Harm Waanders deed een stapje terug. Gedurende tien seizoenen was hij de onbetwiste nummer negen en het totaal van 117 competitiegoals laat wel zien dat Rietmolen een sterke kracht zou gaan missen. Gelukkig kwam vanuit het Grolse Daan Schuurmans aanwaaien om in het blauwwit, wie had dat gedacht, zijn centraliserende steentje bij te dragen.
De voorbereiding op het seizoen verliep wederom voortvarend. De automatismen zaten er goed in en de eerste oefenpotjes gaven goede moed. Ploegen die met ook maar een vleugje onderschatting naar Sportpark De Wieken afreisden kregen onmiddellijk het deksel op de neus, zoals ook later in het seizoen zou blijken. In die categorie mogen we ook derdeklasser Witkampers scharen dat een eenvoudig bekermiddagje verwachtte, maar met het schaamrood op de kaken en een 5-4 nederlaag huiswaarts keerde. Mede daardoor overleefde Rietmolen zowaar sinds jaren de groepsfase van de beker, om vervolgens kansloos weggespeeld te worden door AZSV 2. Ach ja, we moeten ook niet overdrijven.
In ieder geval fris en fruitig voor de vierde klasse dus, al kon men toen nog niet bevroeden dat er wat knotsgekke potjes te wachten stonden. De eerste van die categorie beleefde men in de vijfde speelronde toen het in Enschede De Tubanters trof. Een fenomenaal Rietmolen speelde de titelkandidaat helemaal zoek, stond 1-3 voor, tot in de slotfase het noodlot toesloeg. Een laatste pomp-maar-raak-voor-een-knaak hogeballensalvo van de thuisploeg was Rietmolen te machtig en binnen vijf minuten stond een 4-3 desillusie op het scorebord. Een pover resultaat, maar Rietmolen had van zich doen spreken. Tubanters-trainer Somberg noemde de ploeg zelfs een titelkandidaat. Maar daar was men niet stabiel én niet veelzijdig genoeg voor, zo bleek al snel. Met negen uit negen werd de winterstop bereikt, maar het was vooral naar beneden kijken in plaats van naar boven, de degradatiestreep brandde heet onder de voetjes. Heet was het allerminst tijdens de eerste wedstrijd na de winterstop, maar in figuurlijke zin des te meer. En wederom was het de slotfase die ontbrandde in een hellevuur. Uit bij FC Aramea was het arbiter Cimen die in blessuretijd de bal op de stip legde en een gelijkspel uit het vuur sleepte. Toen later bleek dat er ook nog wat Cimens bij Aramea op de loonlijst stonden, waren de rapen gaar. Tja, dat krijg je met hitte. Een aanklacht bij de KNVB volgde zonder resultaat. Althans, Cimen zou niet meer fluiten, zo kwam ons later ter ore. Maar Rietmolen zat met de gebakken peren, ook iets met hitte. Nou ja, terug naar de koele kelder van de vierde klasse, daar bivakkeerde men immers. Toch was het juist in die fase dat Kevin met passie en tomeloze inzet de neuzen de juiste kant op hield en overtuigd bleef van eenvoudige handhaving. Altijd bezig de ploeg beter te maken, tegenstanders te analyseren én positief te blijven, dat vooral. En de resultaten kwamen er. Men revancheerde zich thuis op De Tubanters door via aanvoerder Twan in blessuretijd de 3-2 aan te tekenen. Dat was wellicht wel de mooiste overwinning van het seizoen. Vervolgens werd er gewonnen van menig naaste concurrent. In die belangrijke fase, waar andere ploegen te maken kregen met blessures en schorsingen, bleef Rietmolen fit en kaartenvrij. Een compliment is hier op zijn plaats aan de medische staf die, in vlekkeloze samenwerking met Kevin en Ruud, de groep fris hield. En zo wist Rietmolen zich snel veilig te spelen met een mooie 1-2 uitzege bij buurman Eibergen als definitief slot op de deur. Ook al was handhaving binnen, toch was de ploeg niet te beroerd nog een klein rolletje te spelen in de titelstrijd. Overdinkel, dat de jacht op de titel nog in eigen hand had, werd een helft lang gedomineerd, vocht zich terug maar moest na een slopend slot genoegen nemen met een punt. Zo was het ineens dorpsclub TVO dat favoriet werd, geen fouten meer maakte en zo verdiend kampioen werd. Het profiteerde optimaal van de af en toe laakbare instelling van de Enschedese titelfavorieten UDI en Tubanters.
En zo gaan twee seizoenen balletje trappen in een poep en een scheet voorbij. Een kampioensjaar en eenvoudige handhaving als slotakkoord van een tot bloei gekomen Rietmolen 1 onder Kevin en Ruud, die vertrekken naar Vios Beltrum. Een stapje hogerop. Althans, dat valt nog te bezien, Vios is recentelijk gewoon weer de vierde klasse in gekukeld. Wat zou het mooi zijn als we de heren volgend jaar weer tegen zouden komen. Bij Rietmolen hebben ze het stokje inmiddels overgegeven aan Frank Bruins en assistent Richard Klomp. Zij zullen de ingeslagen weg naar boven ongetwijfeld een passend vervolg geven. We gaan het zien.
Kevin en Ruud, bedankt! Het ga jullie goed.
Jean le Tieb