Rietmolen op rand van de afgrond na thuisnederlaag tegen Hoeve Vooruit

Deze onvervalste degradatietopper gaat voor Rietmolen tamelijk kansloos met 0-3 verloren. De blauwwitten beginnen nog wel aardig aan het duel, maar als na een dik kwartier plotseling de 0-1 valt en niet lang daarna uit een penalty de 0-2, loopt men achter de feiten aan. Rietmolen is aanvallend onmachtig en als na een uur ook de 0-3 erin ligt na een fout in defensie, is het duel gespeeld en duikelt het naar de laatste plaats op de ranglijst. In de twee duels die nog komen, zijn in beide punten nodig om nog een kansje te houden op de nacompetitie, met nadruk op ‘–je’.

De nummer laatst tegen de nummer een na laatst, een échte onvervalste degradatietopper; duels die je eigenlijk nooit hoopt te spelen, maar die toch wel weer een bepaald soort spanning en sfeer hebben. Vandaag dus in eigen huis tegen de nummer laatst Hoeve Vooruit, en dat moet voor de heren in het oranje-zwart toch voelen als thuiskomen, of in ieder geval met een boel dankbaarheid gepaard gaan, maar dat straalt er nou niet bepaald van af. Wist u namelijk dat Sint Isidorushoeve zonder Rietmolen niet eens bestaan zou hebben? We schrijven 1926, de Rietmolense parochie barst met meer dan 800 leden uit zijn voegen en dus besluit het bisdom tussen Hengevelde en Haaksbergen een nieuwe kerk en parochie te stichten die gewijd is aan, u raadt het al, Sint Isidorus. Een deel van het Rietmolense grondgebied en de daarbij horende erven en boerderijen worden afgestaan aan de nieuwe parochie en voilà, Sint Isidorushoeve is geboren. Dank is verschuldigd aan wijlen Henk Kormelink, die dit in 1991 onder auspiciën van Historische Kring Neede keurig uiteengezet heeft. Het dorpje bestaat dus nog niet eens honderd jaar. Althans, ‘bestaat’… Sint Isidorushoeve bestaat feitelijk niet. In het telefoonboek zul je het niet tegenkomen, in het adresboek evenmin, het heeft geen eigen postcodes, nee het valt allemaal onder Haaksbergen. Een Haaksbergse dependance, een filiaal, zoiets. Mensen uit Sint Isidorushoeve: u bestaat niet. Excuus voor deze ontnuchterende mededeling zo op de woensdagavond of wanneer u dit stuk ook leest, het zal rauw op uw dak vallen, maar het is niet anders. U leeft in een fantasiewereld, een verzinsel. ‘De Hoeve’ is een farce. Als de heren van Hoeve Vooruit 1 sportpark De Wieken betreden, bekruipt je de neiging ze dat nog even middels een historische uiteenzetting te duiden, maar al gauw heb je ook zoiets van ‘ach, laat ook maar’. We laten ze nog even in de waan. De waan dat ze bestaan.

Bestaan beide ploegen volgend seizoen dan nog in de vierde klasse is ondertussen de grotere vraag. Een vraag waarop vandaag een groot deel van het antwoord gegeven zal worden; voor de verliezer wordt het in ieder geval heel erg lastig. Beide ploegen kennen een ronduit moeilijk seizoen, er is al genoeg over gezegd en geschreven. Uiteindelijk sta je waar je hoort te staan, zegt men dan. Rietmolen wordt de laatste weken weer geteisterd door personele problemen en ook vandaag moet men het stellen zonder de belangrijke as-spelers Koen Waanders, Wesley Meulenkamp en Job Vogt, en ook Sander te Rietmole begint niet helemaal okselfris aan het duel. Een duel dat van start gaat onder een deken van oranje-zwarte rook geproduceerd door een deel van het toch talrijk toegestroomde publiek. Rietmolen begint enthousiast en vol gas aan het duel met meteen al een slap ingeschoten kansje voor Karsten. Na een kwartier begint Hoeve Vooruit aan te dringen, het vindt makkelijker de ruimte achter de Rietmolense defensie en bij een van die uitbraken is het Joost Hobbenschot die op doelman Jeroen Hartgerink af gaat en hem knap met een boogbal verschalkt, hoewel er bij het raken van de bal het nodige geluk lijkt te zitten: 0-1. Een minuut of vijf later een identieke situatie, weer is het Hobbenschot die doorkomt, waarbij dit keer Jeroen zich genoodzaakt voelt aan de noodrem te trekken door hem te vloeren. Penalty, besluit de arbiter van dienst, die vervolgens door Jeffrey Kroeze feilloos benut wordt. Het is diezelfde Kroeze die nog voor rust dé kans krijgt om het duel in het slot te gooien. Bij opnieuw een een-op-een situatie met Jeroen, die feitelijk al op de grond ligt, weet hij de bal tegen Jeroens been te schieten. Daar ontsnappen de blauwwitten, die verder weinig in de melk te brokkelen hebben gehad.

Een driedubbele wissel in de rust moet het zieltogende elftal vlottrekken, maar hoezeer men het ook probeert, het gebeurt niet. Het is gewoon niet goed genoeg. Ook centrale verdediger Joren Vrielink deelt in malaise door een bal zomaar in te leveren bij Dyon ten Vregelaar die Rowan ten Thije in staat stelt de 0-3 binnen te schuiven. En dat is niet eens onverdiend. De Hoevese bank en meegereisd publiek gonst ondertussen van het leedvermaak, dat toch vooral infantiel jennerig van aard is. Verzoek aan de heren om zich wat vriendelijker op te stellen tegenover diegenen aan wie u uw hele ‘bestaan’ te danken heeft, of óók wij zullen genoodzaakt zijn tot annexatie over te gaan. ‘Rietmolen annexeert Sint Isidorushoeve’, het zou me een krantenkopje zijn. Het krantenkopje morgen over deze wedstrijd zal de Rietmolenaren wat minder aanlokkelijk in de oren klinken, want best is dus het allemaal niet. De 3-0 is de doodsteek gebleken. Het laatste halfuur kenmerkt zich door een aanvallend onmachtig Rietmolen en Hoeve dat nog meermaals uit de tegenstoot gevaarlijk wordt. Invallers Thijs Eppink en Christiaan Vlierhaar, die beiden al een potje tweede elftal in de benen hebben, en Justin Bomers krijgen helemaal op het eind nog een paar kansjes, maar dat is het dan ook.

Een enorm teleurstellende middag voor Rietmolen, het staat nu helemaal onderaan, op drie punten van Hoeve dat op een nacompetitie-plek staat. Komende zondag bij Reünie, dat nog voor nacompetitie om promotie strijdt, moet er minimaal een punt gepakt worden om nog een handhavingskans levend te houden, waarbij het ook afhankelijk is van andere resultaten. Ja en dan is er eigenlijk nog maar één optie, een laatste mogelijkheid, een ultiem redmiddel om het vege lijf te redden: annexatie van Sint Isidorushoeve. Terug claimen van verloren grondgebied. Het is niet anders, wat moet dat moet. Tijdstip van handeling: komende zondagmiddag, dan zitten ze toch allemaal in dat feesttentje, dat wordt een makkie. D-day dus, op meerdere fronten.

Sportieve groet en tot dan,

Jean le Tieb